Tato, popłyńmy na wyspę - Markus Majaluoma

Do przeczytania tej książki namawiałam Starszego już od dłuższego czasu, ale zawsze coś wolał bardziej. W końcu zaczęłam się zastanawiać, co z nią jest nie tak, że mój syn omija ją tak wielkim łukiem. Przyjrzałam się okładce i... "Brrr, potworna" - pomyślałam. Może, ale dziś wiem, że żadna inna nie oddałaby lepiej charakteru głównych bohaterów. 

Spotykając się z odmową Starszego, postanowiłam, że książkę przeczytam najpierw sama, bo może nie warto, może niewiele stracimy odpuszczając ją sobie. Jednak już w połowie wiedziałam, że o ile przełamie pierwszą barierę, to na bank spodoba mu się. To historia ojca - takiego zmęczonego pracą i życiem, który najchętniej usiadłby w fotelu i odpoczywał. Ma jednak mały problem. I to nawet nie jeden, ale całe trzy. To dzieciaki, które - kiedy już zgadza się zabrać je na wycieczkę (bo przecież OBIECAŁ!), dobitnie dają mu w kość. Ojciec jest jednak wyrozumiały i cierpliwy, aż nad wyraz.  Cała historia jest mocno przerysowana, ale dzięki temu baaardzo zabawna. Czytając, ogromnie się uśmiałam!

Kilka dni później dziecię me ni z tego, ni z owego zaproponowało, że może właśnie dziś popłyniemy z tatą na wyspę. Ucieszyłam się, choć nie wiedziałam skąd ta odmiana. W trakcie czytania Starszy głośno się śmiał. Był to najlepszy sygnał tego, że już ją polubił. Wiedziałam, wiedziałam, wiedziałam, że tak będzie! Kończąc czytać lekturę usłyszałam: "A ciocia czytała tam wczoraj nasze imiona!" i wtedy to jego nagłe zainteresowanie tytułem stało się dla mnie jasne. Ciocia ma dar przekonywania i talent do czytania. A te ich imiona... Spojrzałam jeszcze raz na okładkę. Potwornie potworne dzieciaki różnej płci. Nie, do naszych nie podobne! Spojrzałam jeszcze raz i nagle naszła mnie myśl - "A może?" :)