Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły. - Adele Faber, Elaine Mazlish
Słyszałam o tej książce już wielokrotnie, choć ostatecznie przekonała mnie do niej osobista recenzja redaktor naczelnej "Świerszczyka" - naszego ulubionego czasopisma dla dzieci. Małgorzata Węgrzecka potrafi z przekonaniem mówić o książkach, które - jej zdaniem - są warte uwagi, a z jeszcze większym - o tych, które warto omijać wielkim łukiem. Ta, na szczęście, należała do grona tych pierwszych. Po laurce, jaką wystawiła jej p. Małgosia, wiedziałam, że muszę ją mieć, bo to poradnik, który powinien mieć w domu każdy rodzic.
Komunikacja na linii rodzic-dziecko bywa niełatwa. Dzieci nie radzą sobie z emocjami i uczuciami. Trudno zresztą tego od nich oczekiwać, gdy my - dorośli - sami często mamy z tym problem. Jak zapanować nad sobą, jak przemówić do dziecka, żeby chciało nas wysłuchać? - o tym właśnie jest ta książka. Jeśli - jak ja - przeczytaliście już w swoim życiu wiele poradników, i - jak ja - uważacie, że większość z nich niewiele wniosła w Wasze życie, to tym razem miło się zaskoczycie. Pamiętajcie jednak, że bez pracy nie ma kołaczy. Ta książka wymagać będzie od Was nie tylko dokładnej lektury (na szczęście jest lekko i przyjemnie napisana), ale także wielu ćwiczeń. Część z nich możecie wykonać od razu - na łamach książki, do części - możecie wykorzystać współmałżonka (wtedy uczycie się oboje) lub inną, zaprzyjaźnioną z Wami mamę, resztę pokaże Wam samo życie.
Od razu sumiennie ostrzegam - dla mnie lektura tej książki okazała się niemałym wyzwaniem. Czytałam, robiłam notatki, testowałam. Raz, drugi, trzeci - do skutku. Dopiero po kilku, czasem kilkunastu dniach pozwalałam sobie przejść do kolejnego rozdziału. A w rok po przeczytaniu całości - zaczęłam od nowa. Prawda jest taka, że empatyczny język nie leży w naszej naturze. Gdy ponoszą nas emocje, często o nim zapominamy. Potrzebujemy więc wielu ćwiczeń, aby stał się dla nas codziennością, ale już pierwsze próby pokazują, że warto. Dzięki zaproponowanej przez autorki metodzie komunikacji uczymy się akceptować uczucia naszych pociech, słuchać ich głosu, a dzieci - mimowolnie - stają się bardziej otwarte, chętniej się z nami komunikują, bo czują się lepiej zrozumiane. I od razu zaznaczam - to nie jest książka przeznaczona wyłącznie dla rodziców małych dzieci. Oczywiście im wcześniej ją przeczytamy, tym lepiej, bo na naszej wychowawczej drodze będziemy mieli szansę popełnić mniej błędów, ale - nawet jeśli zrobiliśmy ich już bardzo wiele - nigdy nie jest za późno by zawrócić z raz obranej drogi. Sama jestem tego najlepszym przykładem!
Od razu sumiennie ostrzegam - dla mnie lektura tej książki okazała się niemałym wyzwaniem. Czytałam, robiłam notatki, testowałam. Raz, drugi, trzeci - do skutku. Dopiero po kilku, czasem kilkunastu dniach pozwalałam sobie przejść do kolejnego rozdziału. A w rok po przeczytaniu całości - zaczęłam od nowa. Prawda jest taka, że empatyczny język nie leży w naszej naturze. Gdy ponoszą nas emocje, często o nim zapominamy. Potrzebujemy więc wielu ćwiczeń, aby stał się dla nas codziennością, ale już pierwsze próby pokazują, że warto. Dzięki zaproponowanej przez autorki metodzie komunikacji uczymy się akceptować uczucia naszych pociech, słuchać ich głosu, a dzieci - mimowolnie - stają się bardziej otwarte, chętniej się z nami komunikują, bo czują się lepiej zrozumiane. I od razu zaznaczam - to nie jest książka przeznaczona wyłącznie dla rodziców małych dzieci. Oczywiście im wcześniej ją przeczytamy, tym lepiej, bo na naszej wychowawczej drodze będziemy mieli szansę popełnić mniej błędów, ale - nawet jeśli zrobiliśmy ich już bardzo wiele - nigdy nie jest za późno by zawrócić z raz obranej drogi. Sama jestem tego najlepszym przykładem!
Poradnik Adele Faber i Elaine Mazlish czyta się bardzo przyjemnie. Lekko i szybko. Dużo w nim przykładów z życia wziętych. Autorki piszą o własnych dzieciach, ale też o rodzicach, którzy korzystali z ich autorskich szkoleń. W książce pojawiają się też przykłady z polskiego podwórka. Dzięki temu możemy zrozumieć, że nie jesteśmy osamotnieni, że nie tylko my mamy chwile słabości, z którymi czasem trudno nam sobie poradzić. Ale mnogość przykładów to także, a może przede wszystkim, mnogość rozwiązań. Autorki pomagają nam odnaleźć się w wielu różnych sytuacjach. Część z nich może nigdy nas nie dotknie, ale zawsze może nas zainspirować, gdy pojawi się jeszcze inny, nie opisany w książce problem, bo życie lubi pisać różne scenariusze.
Oprócz tekstów i przykładów, mamy tu także wspomniane już wcześniej ćwiczenia. Dzięki nim sami zaczynamy patrzeć na świat okiem dziecka, a przez to - możemy je lepiej zrozumieć. Przekonać się, czego my sami nie lubimy i nie robić tego dziecku. Tak, ta książka zdecydowanie działa na wyobraźnię, a tym samym - motywuje do pracy nad sobą.
W ramach podsumowania każdego zagadnienia, autorki wydobywają z każdego rozdziału to, co najważniejsze. Warto te strony sobie odbić lub przepisać, a notatki zawiesić na ścianie. Wszystko po to, by utrwalać dobre nawyki. Nie tylko dla naszych dzieci, ale także dla samych siebie.
Jak mówić, żeby dzieci nas słuchały. Jak słuchać, żeby dzieci do nas mówiły.
Wydawnictwo: Media Rodzina
Tekst: Adele Faber, Elaine Mazlish
Oprawa miękka
Strony: 431
Wiek: dla dorosłych
Komentarze
Prześlij komentarz
Znasz tę książkę? Lubisz ją? A może z jakichś względów Ci się nie spodobała? Podziel się ze mną swoją opinią, zostaw ślad. Niech wiem, że czytasz, że wracasz, że to co robię ma sens :)