Szczęście. Opowiastki dla dzieci.

maja 15, 2019

Szczęście. Opowiastki dla dzieci. - Leo Bormans

Czym jest szczęście i jak możemy je osiągnąć? Głowili się nad tym już starożytni myśliciele. I choć od ich czasów minęły tysiące lat, lekarstwa na szczęście wciąż nie odnaleziono. Nie ma bowiem jednej, uniwersalnej recepty. Możemy jednak myśleć pozytywnie i czerpać przyjemność z małych rzeczy. Tego właśnie uczy nasze dzieci autor książki "Szczęście. Opowiastki dla dzieci" - Leo Bormans.

Bormans to filozof i dziennikarz. Swe przemyślenia zgrabnie przerabia w teksty. Jest autorem bestsellerowej serii książek dla dorosłych czytelników poświęconych szczęściu, miłości i nadziei ("The World Book of Happiness/Love/Hope"). Swymi wnioskami postanowił podzielić się także z dziećmi. Wiadomo, czym skorupka za młodu nasiąknie, tym na starość trąci. Czemu więc nie nauczyć dzieci pozytywnego myślenia? Tego, jak krok po kroku dążyć ku szczęściu. A jeśli nawet nie osiągniemy spodziewanego efektu? To nic - ta lektura jest przyjemnością samą w sobie!

Książka "Szczęście. Opowiastki dla dzieci" podzielona została na 10 rozdziałów. Na każdy z nich składa się krótkie opowiadanie, którego bohaterami są ptaki. Inne - w zależności od rozdziału. Zwierzęta te toczą swoje zwykłe życie. To właśnie w tej ich codzienności autor odnajduje przykłady, które są doskonałą ilustracją dla 10 kluczowych dla szczęścia zagadnień zdefiniowanych przez badaczy London School of Economics. Jakich? To: umiejętność określania własnych celów, wchodzenie w relacje, bycie otwartym i nadawanie sensu zjawiskom wokół, uważność i docenianie otaczającego świata, bycie sobą, dzielenie się z innymi, okazywanie emocji, dbałość o zdrowie, chęć do nauki oraz niepoddawanie się. Zagadnienia te zgłębiamy nie tylko poprzez lekturę książki, ale także poprzez jej analizę, której dokonujemy dzięki serii pytań znajdujących się pod tekstem. W ten sposób autor sprawdza, czy dokładnie wysłuchaliśmy opowiadania i ile z niego wynieśliśmy. Naprowadza nas także na kwestie, na które powinniśmy zwrócić szczególną uwagę w trakcie lektury. Co ciekawe, Bormans kieruje swe pytania nie tylko do dzieci, ale także do osoby czytającej. W ten sposób i my możemy podzielić się z dzieckiem naszymi przemyśleniami z lektury, ale także przykładami z własnego życia, bo pytania często wychodzą daleko ponad podany w książce tekst. W ten sposób autor buduje wspólną więź na linii rodzic-dziecko. Pytania są też wygodnym przejściem od treści opowiadania, do tego, co autor chce nam przekazać, a tym czymś są jego recepty na szczęście.

Jeśli już w tym momencie książka wydaje się Wam wartościowa i warta wspólnej lektury to wiedzcie, że... to jeszcze nie wszystko! Pamiętacie, kto był bohaterem poszczególnych opowiadań? Tak, ptaki. Albatros wędrowny, papugi kakadu, czy pluszcz zwyczajny. Wszystkie te gatunki autor przybliża swemu czytelnikowi w krótkim opisie na końcu rozdziału. Zachęca także do pracy twórczej pytając każdorazowo: "Czy poznałbyś (tu gatunek ptaka)? Czy potrafisz go narysować?" Moje ciekawe świata dzieci niemal natychmiast zaczęły przeszukiwać internet w poszukiwaniu poszczególnych okazów, by przekonać się, jak wyglądają w rzeczywistości. Powstały też ptasie portrety. Po nich przeszliśmy do kolejnych zadań - czasem twórczych, czasem wymagających wysiłku fizycznego, czasem wyobraźni. Wytnij z papieru, wyjdź na wzgórze i spójrz w chmury, pobiegaj, poskacz, stwórz jadłospis, zastanów się, w czym jesteś naprawdę dobry... - tak, w tej książce na czytelnika czeka naprawdę wiele zadań. Zadań, które pozwalają utrwalić zdobytą wiedzę, ale jednocześnie sprawiają, że po tę książkę sięga się z przyjemnością, bo to naprawdę super-lektura, która opowiada i uczy. Uczy jak być szczęśliwym, pomaga zbliżyć się do własnego dziecka, przekazuje wiedzę przyrodniczą, rozwija kreatywne myślenie, zachęca do pracy twórczej i do wyrażania swoich myśli na różne sposoby. Doskonale sprawdzi się nie tylko w relacji rodzic-dziecko, ale także nauczyciel-uczeń. Poszczególne rozdziały to gotowe karty, które można wykorzystać w trakcie pracy z przedszkolakami oraz w edukacji wczesnoszkolnej.

Szczerze zachwyciła mnie ta książka. Merytorycznie, ale i wizualnie. Piękna oprawa, duży format, zachwycające ilustracje Sebastiaana Van Donincka. Przepiękne. Mogłabym się w nie wpatrywać godzinami! Musiałam tę książkę pokazać swoim chłopcom, choć wydawało mi się, że są na nią za starzy. Zwłaszcza Starszy, który w tym roku kończy 12 lat. I co się okazało? Książka pochłonęła wszystkich. Z uwagą słuchała jej moja 4-letnia siostrzenica, jej starszy o 6 lat brat, a nawet mój najstarszy syn. Wszyscy włączyli się do rozmowy, a efekty naszych twórczych działań podejrzeć możecie na zdjęciach poniżej. Czy potrzebujecie lepszej rekomendacji?

PODGLĄD