Czy Zuza ma siurka? - Thierry Lenain

Hasło gender stało się ostatnio bardzo popularne. Odmieniane przez różne przypadki (choć przecież nieodmienne ;)) sieje postrach wśród tych, którzy jego definicji nie znają, lub co gorsza - patrzą na nią opacznie podążając za głosem Kościoła czy też goniących za sensacją mediów. Tymczasem właściwie rozumiana ideologia gender to dążenie do równości płci z uwzględnieniem jej fizycznych uwarunkowań. To lalka, którą może bawić się mój syn czy auta, którymi mogą bawić się jego koleżanki. To ucieczka od stereotypów z gatunku "Nie bądź babą! Faceci nie płaczą!", czy też "Nie zachowuj się tak! Dziewczynkom nie wypada!" Nie chodzi o zmianę człowieka (tudzież jego płci), ale o zmianę patrzenia na niego (nią) np. dostrzeżenia mężczyzn, jako osób, które też mają prawo do wyrażania swoich uczuć, czy też kobiet jako równych im partnerek, a nie pracownic, kucharek, sprzątaczek, opiekunek do dziecka i kochanek w jednym. Wiadomo, ograniczenia fizyczne robią swoje, ale niech nie będą one wytłumaczeniem dla ograniczeń narzucanych nam przez społeczeństwo. W nurt tej ideologi - bardziej lub mniej świadomie - wpisuje się książka "Czy Zuza ma siurka?" Jej autorem jest... mężczyzna! 

"Ponieważ Thierry Lenain ma dwie córki, pisze historyjki, w których broni dziewcząt. Ma jednak nadzieję, że chłopcy też je będą czytać. Bo jeśli Siurkowcy przestaną zgrywać cwaniaków i wierzyć, że są najsilniejsi na świecie, będzie to z korzyścią dla wszystkich (w tym również dla nich). Thierry jest tego pewien..."

(cyt. "Czy Zuza ma siurka?" - o autorach)

Autor podchodzi do problemów damsko-męskich w sposób bardzo obrazowy i zabawny. Już na wstępie dzieli populacje - ludzką, ale i zwierzęce - na Siurkowców i Bezsiurkowce. Przy czym owo "Bez-" sugeruje coś gorszego. Tak, jak to było z ludźmi i nad-ludźmi w ideologii Nietzschego, z której garściami czerpał Hitler. Posunęłam się ze swym porównaniem za daleko? Czy na pewno? Wystarczy prześledzić relacje, jakie powstają między chłopcami, a dziewczętami (nie odwrotnie) we wczesnym procesie dorastania, które de facto wynikają z procesów wychowawczych, tego co my sami narzucimy dzieciom. Powstają dwa skrajne bloki: MY i ONE, czego aż za dobry przykład odnalazłam już w przedszkolnej grupie Starszego. Siurkowce i Bezsiurkowce. Podział, z którym walczy Lenain. Buduje on obraz chłopca znajdującego się pod wpływem społecznej indoktrynacji. MY - silni i ONE - bez-, czyli te, którym czegoś brakuje. Problem pojawia się wówczas, gdy okazuje się, że jedna z nich może być tak samo fajna, jak koledzy. Czy oby na pewno nie pachnie to jakąś tajemnicą? Może ta fajna Zuza ukrywa coś przed światem? Tak oto rodzi się tytułowe pytanie - "Czy Zuza ma siurka?" Odpowiedź na nie brzmi - NIE! Przeciwnicy źle rozumianego gender mogą odetchnąć z ulgą, choć zapewne tylko częściową, bo dalej sceptycznie patrzeć będą na tę książkę - jako kolejny obiekt do umieszczenia na stosie podpalanym przez ludzkie uprzedzenia. Zwłaszcza, iż odkrycie, że Zuza jest dziewczyną z krwi i kości, ma swe konsekwencje. Maks dostrzega wreszcie, że świat nie jest taki, jakim widział go do tej pory. Owszem dzieli się, ale inaczej. 

"Teraz są Siurkowcy i Cipkówny. No cóż... Dziewczynom niczego nie brakuje!"

(cyt. "Czy Zuza ma siurka?" - str. 29)

Pewnie zdziwi Was to, co napiszę. Nie jestem zagorzałą feministką. Nie jestem też fanatyczką ideologii gender. Co więcej, mam synów, a nie córki. Napisałam ten tekst, by Was sprowokować. Pobudzić do racjonalnego myślenia, którym sama staram się w życiu kierować. Nie ważne bowiem, w jaką ideologię wpisuje się owa książka. Ważne, że porusza istotne ze społecznego punktu widzenia problemy. Nie dyskryminujmy czegoś, bo ktoś w kontekście tego użył hasła "gender". Przyjrzyjmy się temu sami, przeanalizujmy, oceńmy. Nie poprzez recenzję, ale zaglądając do źródła, a co jeśli okaże się, że nie taki diabeł straszny, jak go malują? 

"Czy Zuza ma siurka?" to mega-zabawna historia z równouprawnieniowym wątkiem. Siurkowcy i Cipkówny mogą kogoś obrażać lub nie. Autor jednak w swym przesłaniu daleki był od zbereźności. Te nazwy to po prostu bardzo obrazowy przekaz, który nad wyraz dobrze trafia do dzieci. Starszy, usłyszawszy tytuł książki, natychmiast zapytał:

- Mamo przeczytasz?

Nie zrobiłam tego, bo nie ufam bezgranicznie temu, co piszą. Przeczytałam więc książkę sama, a gdy się rano obudziłam okazało się, że nie muszę jej już czytać dziecku, bo... Starszy zrobił to sam! Duża czcionka. Prawie 30 stron. Sporo, jak na jego umiejętności. Okazało się jednak, że są książki, które nawet młody, niewprawny czytelnik przeczyta od deski do deski w tempie super-express.

- Co robisz? - pytam, wchodząc do jego pokoju, zdziwiona tym, że nie śpi i jeszcze mnie nie obudził.

- Właśnie skończyłem czytać książkę! - oświadcza z dumą. Tak, tę książkę, która właśnie odbywa tournée po rodzinie. Zewsząd słychać pozytywny jej odbiór. Ja również wystawiam jej bardzo dobrą notę, a Wy... Wy oceńcie ją sami. Tylko nim wyrazicie się o niej negatywnie, koniecznie przeczytajcie ją osobiście!

PS. Zapomniałabym wspomnieć, a sprawa nie mniej ważna przecież. Sięgając po książkę zwróćcie uwagę nie tylko na tekst, ale i na grafikę. Prosta w formie, przezabawna w treści (znaczy, w płynącym z niej przekazie, choć i w samej kresce). Jej autorką jest Delphine Durand. Ta sama, która stworzyła "Mój dom". Pisałam Wam o nim jakiś czas temu. Pamiętacie? Jeśli nie, koniecznie sięgnijcie i do tamtej recenzji. Książka to zupełnie inna od tej, ale też inna od wszystkich. Wyjątkowa, a przez to warta uwagi. 

Czy Zuza ma siurka? 
Wydawnictwo: Entliczek  
Tekst: Thierry Lenain 
Ilustracje: Delphine Durand 
Oprawa miękka, zintegrowana  
Format: 140x190  
Stron: 32  
Wiek: 5+